Hoi allemaal.

Ik neem soms blogpauzes. Niet omdat ik dat wil, maar omdat ik dat nodig heb. Zie het als een batterij, mijn manisch depressieve stoornis. Als de batterij vol is, gas erop! Als de batterij leeg is, moet hij opgeladen worden. Maar wat voor gevolgen heeft deze stoornis nou feitelijk in mijn dagelijks leven?

1. Een masker dragen.

Ik ben vaak te trots om toe te geven hoe het met me gaat als ik me slecht voel. Dit soort foto’s, speciaal voor de blog, zijn maskers. Achter de schermen is het vaak heel anders.

2. Werk.

Ik heb tien jaar niet gewerkt. Feit was dan ook dat ik 100% afgekeurd was. Vorig jaar had ik er genoeg van. Ik ben een jonge meid van bijna 29 en ik wil graag mijn eigen brood verdienen. Dus in de proefperiode werkte ik 38 uur per week. Toen ik mijn contract tekende 36 uur per week. En toen kreeg ik drie maanden geleden een burn out. Want die krijg ik elk jaar, of ik nu werk of niet. BAM. De keiharde realiteit. Ik kan op dit moment NIET fulltime werken, en daar was ik juist zo trots op. Terug naar 16 uur. Want opgeven is geen optie voor mij. Ik WIL werken. Gelukkig werk ik voor een bedrijf met allemaal mensen als ik. Speciale mensen. Mensen die moeite hebben om succes te hebben op de reguliere arbeidsmarkt. En wat ben ik blij dat zulke bedrijven nog steeds begrip en respect hebben als ik twee maanden uit de running ben geweest. Ik had onlangs een gesprek met onze lieve coördinator, die meteen mijn angst om ontslagen te worden verzacht heeft. Ze zei dat ze mij een geweldig mens vindt, en wil dat ik blijf. Op het moment zelf heb ik denk ik laconiek gereageerd, maar thuis wel een paar traantjes weggepinkt. “Ze wil me niet kwijt”. Dat is zo’n groot compliment als ik denk aan al die mensen die wel de exit deur gekozen hebben.

3. Relatie.

In het verleden, toen mijn leven op zijn kop stond en rondjes draaide, en ik niet wist waarom…heeft dat een enorm belangrijke relatie , misschien wel voorgoed, verpest. Mede door mijn destijds onverklaarbare duivelse gedrag. Het kwam allemaal voort uit angst. En achteraf is alles te verklaren vanaf dat ik de goede diagnose kreeg. En ook de ziekte van Hashimoto (progressieve schildklierziekte), zorgt voor dergelijk gedrag, indien onbehandeld. En destijds was dat dus zo. Ik was mentaal en fysiek hartstikke ziek en zelfs ik had geen idee hoe erg dat was. En daardoor verloor ik iemand, die het terecht niet meer aan kon.

Inmiddels heb ik al bijna drie jaar een relatie met een engel. Ze (ja, ZE) is ontzettend geduldig, zorgzaam, begripvol, en liefdevol en zoveel meer. Iemand als ik is gezegend met zo’n kanjer. Het is niet altijd makkelijk maar het is over het algemeen een hele gezonde relatie. Heel belangrijk.

4. Hobby’s die ik serieus neem, zoals Expressing Beauty.

Zoals jullie misschien wel weten, heb ik ervoor gekozen om te bloggen, voornamelijk op basis van samenwerkingen. Ik heb er meer dan 100 gedaan, en ik ben zo trots dat ik in elk artikel iemands producten mag vertegenwoordigen. Maar….als je uit de running bent, komen op een gegeven moment de mailtjes met de vraag wanneer dit en dat online komt. Hoe moet ik uitleggen waardoor ik soms even niet verder kan? De term ‘Bipolair’ , wordt door veel mensen nog altijd gezien als krankzinnigheid. Maar waarom moet ik me schamen? In mijn geval is het genetisch. Ik kan er niks aan doen en heb er niet om gevraagd. Dus ik heb besloten dat ik open kaart ga spelen voortaan. Er moet geen schaamte zijn voor stoornissen.

Ja. Ik baal. Momenteel zit ik in de fase dat ik niets wil. Niet uit mijn pyama, niet bloggen, niet de deur open doen, niet mijn telefoon opnemen en ga zo maar door. En ik weet dat ik op een dag wakker wordt en ineens weer een superheld ben, die de hele wereld aan kan! En dan werk ik voor de blog in 1 dag 3 weken vooruit. Niet te stoppen. En daar wacht ik nu weer op. Op die dag dat mijn motor weer een paar of meer maanden op volle toeren draaien kan. Want eigenlijk, ben ik heel ambitieus, intelligent, vastberaden en geen opgever. De zeven duiveltjes op mijn schouder dagen me alleen elke dag uit.

Nog steeds wil ik graag de stigma stoppen. Ik ben een mens. Maar ik heb twee kanten. Een hele sterke, en een hele zwakke. Maar binnenkort blog ik weer als een baas! You’ll see. Het komt altijd weer goed. Dan gaat het weer helemaal fout. Dan komt alles weer goed. En dat is de rest van mijn leven. Ik heb het geaccepteerd. Nu anderen nog.

Liefs,

Miranda

•