Hoi iedereen,

Zoals ik al verteld had op deze blog, ben ik bezig met een maagverkleiningstraject. Ik kan me voorstellen dat mijn volgers nieuwsgierig zijn naar hoe nu verder, en daarom zal ik daar nu even iets over vertellen. Ik heb de screening en het “verlossende” (al ging dat nu nog even niet op voor mij) gesprek met de chirurg gehad. Lees vooral even mee.

Tijdens de screening had ik als eerst een gesprek met de diëtiste, daarna met psychologe en met die twee had ik eigenlijk al samen besloten dat er een voortraject nodig is. Waarom? Ik ben het type “emotie-eter”, en dat zal eerst moeten veranderen. Want zoals de mensen van de bariatrische afdeling zo mooi zeggen, je wordt geopereerd aan je maag, maar niet in je hoofd. Als laatste ging ik naar de internist die wilde peilen of ik in goede gezondheid verkeerde en moest ik nog even bloedprikken en kon ik naar huis. Enerzijds voelde ik me goed, wetende dat ik nu niet binnen twee maanden geopereerd zou worden en drie kwart van mijn maag zou laten amputeren terwijl ik daar mentaal nog niet aan toe ben. Ik ga immers voor de sleeve, en dan halen ze 70% of meer van je maag weg die je niet, of beter gezegd nooit meer terug krijgt. Maar anderzijds was ik verdrietig. De hele screening was een reeks pijnlijke confrontaties, en uiteindelijk betekende het wel dat ik nog een poos in dit dikke lijf moet blijven. Een kilo of 60 afvallen doe je namelijk niet overnacht.

Maar eenmaal thuis veranderde mijn gevoel. Ik werd boos op mezelf, wist bij God niet meer hoe ik het had en wilde het liefst alleen maar huilen en slapen. Ik heb het meeste eten dat ik niet meer zou moeten eten meteen verbannen, en zelfs een paar dagen uit venijnigheid geleefd op een “modellen dieet”. Ik kon maar 1 ding denken:

“HET KOMT NOOIT MEER GOED”. Hier zit ik, de weegschaal van de diëtiste gaf potjandorie meer dan 124 kilo aan, ik ben hard op weg om invalide te worden vanwege mijn enorme rugklachten, ik heb apneu, mijn schildklier is naar de spreekwoordelijke klote, ik heb elk dieet dat er is al geprobeerd, ik heb in mijn leven gesport, ik zat twee keer op tennis, drie keer op vrije fitness, een keer op step aerobics, ik heb drie zwemdiploma’s, maar hier zit ik dan. Een dikke gehaktbal op weg naar de dood!”.

Enfin, een week later , 20 februari jongstleden, had ik mijn gesprek met de chirurg over hoe nu verder. Want het is niet zo dat ik de operatie niet krijg, ik krijg hem wel. Ik heb een superleuke chirurg toegewezen gekregen, we hadden zo’n sympathiek gesprek, hij was aan een stuk door heel charmant aan het lachen en ik kreeg zoveel complimenten dat ik eerder dacht dat ik een erg geslaagde date had, dan dat dit de man is die me uiteindelijk gaat opereren, haha. Ik was ook alweer een dikke kilo lichter dan de week ervoor dus dat is positief. Maar, hoe verder? Hij wil graag dat ik 8 tot 10 kilo afval. Dus, 115 kilo of minder weeg. (vanmorgen zei de weegschaal 122.0 , dat is al beter dan de 124,6 van twee weken geleden). Daarnaast moet ik een therapeut gaan zoeken die me een poosje (korttijdig)  behandeld voor het emotie eten en wanneer die denkt dat ik er klaar voor ben krijg ik weer een gesprek met de psycholoog in het Slotervaart ziekenhuis, en zal zij weer met de chirurg overleggen of ik er klaar voor ben. Hoe lang dit duurt is onbekend. Ik ben de therapeut nog aan het zoeken, en daarna is het een kwestie van “progressing”. Maar ik heb mijn zinnen gezet op 4 maanden therapie en 6 maanden voor de chirurg JA tegen me zegt.

Als ik in dit tempo blijf afvallen dan haal ik die tien kilo makkelijk in vier maanden. Ben ik nog boos en teleurgesteld? Ja, een beetje wel. Maar eerder gewoon heel erg ongeduldig. Het heeft tijd nodig, en na 20 jaar strijden met de weegschaal en je gezondheid en je gedachten, zit je agenda vol. Er zijn heel wat emoties uit gekomen de afgelopen weken en dat was denk ik het begin van de juiste attitude. Ik ga ervoor! To be continued!