Hoi iedereen,

Long time no see huh? Ja. Dat klopt en dat heeft een reden. Meerdere redenen, hele persoonlijke redenen. Het begin van 2014 was een geweldige klapper. Voor mij, voor mijn moederschap, eigenlijk voor alles. Maar om redenen die ik hier niet ga noemen leef ik eigenlijk sinds afgelopen maart al in een onophoudelijke nachtmerrie en komt er meer en meer ellende bij, en veranderingen. Vanaf deze maand ook goede dingen, gelukkig. Wil je meer weten, klik dan even door!

laten we wel wezen, we kennen allemaal ons portie ellende. Deze blog zorgde er altijd voor dat ik me nuttig voelde, en dat ik het gevoel had dat ik iets goed deed. Ik neem ook aan dat dat na ruim 60 samenwerkingen wel mag. Maar mijn medebeheerder ligt momenteel in het ziekenhuis met een hersentumor. Mijn gastbloggers zijn allemaal, stuk voor stuk afgedropen en nu komt het aan op…mij. En ik? Ik ben met een heleboel andere dingen bezig. Ik probeer mijn leven vorm te geven en als ik even realistisch ben denk ik niet dat deze blog op de korte termijn voor zekerheid op welk vlak dan ook gaat zorgen. Daarom heb ik besloten er even mee te stoppen. In elk geval tot alle andere spannende dingen die nu aan de gang zijn in mijn leven een beetje lopen. Nu vragen jullie je af, welke dingen?

Ik heb obesitas. Sterker nog, morbide obesitas. Mijn BMI is 51. Veel te veel. En ook dit jaar ben ik 13 kilo aangekomen. Al erg lang vecht ik tegen mijn gewicht. Als kind van 7 was ik al te zwaar en op mijn 8e volgde ik mijn eerste dieet omdat ik toentertijd met mijn 50 kilo 1 van de 2 zwaarste kinderen in groep 5 was. Ik ben zeker wel slank geweest. 5 jaar van mijn leven denk ik? 10 jaar als je de eerste 5 jaar van mijn leven erbij rekent. Het begon allemaal toen er op 7-jarige leeftijd Pubertas Praecox bij me werd ontdekt. Dit is een ernstige hormoonstoornis waardoor je als kind veel te vroeg een volwassen lichaam krijgt, onder andere. Ik werd tot ongeveer mijn 10e behandeld doordat er per injectie eens in de maand hormoonremmers werden toegediend. Maar , wanneer een meisje gaat menstrueren kunnen ze eigenlijk niets meer voor je doen en begint je puberteit gewoon iets eerder. Dat begon voor mij toen ik 10 en een half jaar oud was. Enfin, het heeft ervoor gezorgd dat ik ook maar 1.56 meter ben geworden, Het had erger gekund maar soms baal ik wel van mijn lengte.

We gaan verder. Ergens, een jaar of twee, drie geleden voelde ik me ziek. Ziek, ziek en nog eens ziek. Onverklaarbaar ziek. Ik had het altijd koud, mijn haar viel met bosjes uit, ik was altijd moe en had steeds maar gewrichtsontstekingen. Op een gegeven moment dacht ik dat het misschien ernstig was en ben ik naar de dokter gegaan. Die liet een bloedtest doen en twee dagen laten liet ze me met spoed door haar assistente bellen dat ik moest langskomen. Mijn schildklier was ziek. Zo ziek, dat hij eigenlijk niet veel meer deed. En dat maakte mij heel ziek. Dus begon de behandeling met Thyrax, en dat is een lange weg van afstemmen en elke 6 weken bloedprikken tot het goed zit allemaal. Mijn ts4 waarden waren twee weken geleden nog steeds te laag.  Wil je meer weten over een te traag werkende schildklier, klik dan hier.

Enfin, probeer maar eens af te vallen als een heel belangrijk centraal punt in je lichaam, zoals een schildklier, zo ziek is. Not gonna happen.

Recentelijk wees mijn partner me erop, en zij was de tweede persoon die dat deed (ja het is een vrouw 😉 ), dat ik stikgeluiden in mijn slaap maak en erg snurk etc. Ik was al een tijdje aan het Googlen geweest op het slaap-apneu syndroom maar hoopte natuurlijk dat dit niet het geval was. maar om de zorgen weg te nemen liet ik me toch door mijn huisarts naar de KNO-arts verwijzen, die verwees me weer naar een longspecialist voor een slaaponderzoek thuis en daar heb ik nog geen week geleden de uitslag van gehad. Ik stop inderdaad met ademhalen in mijn slaap. Het apparaat heeft 13 keer per uur geregistreerd met pozen van steeds ongeveer 13 seconden helemaal , en 56 seconden met geringe zuurstof. Maar de longarts denkt dat het tussen de 20 en de 40 keer per uur is. Obstructief Slaap Apneu Syndroom in een matige vorm, hebben ze geconstateerd. Oorzaak? Morbide obesitas. Au. Dat was een klap in mijn gezicht met de keiharde realiteit. Ik krijg de behandeling met een CPAP apparaat, die ik ergens deze maand kan ophalen. Ik heb nog geen idee welke, maar dat zie ik vanzelf wel. Erg sexy is het niet, maar dat is 64 kilo te zwaar zijn sowieso al niet.

 

Zie je, twee jaar geleden had mijn huisarts me al doorgestuurd naar een Obesitas centrum voor een eventuele maagoperatie. Maar binnen een maand na dat nieuws stierf mijn zus, waar ik een hele lange tijd voor nodig had om daar enigszins mee te dealen. Ik ben het traject toen niet begonnen. MAAR!, dat ga ik nu wel doen. In het Slotervaart Ziekenhuis in Amsterdam wel te verstaan. 17 Oktober, en dat is al over 12 dagen (oehhhh) heb ik mijn eerste gesprek daar met een chirurg. Deze krijgt van de longarts hier in Zwolle keurig een brief over de apneu en is al op de hoogte van mijn zieke schildklier, twee klachten die kunnen verdwijnen na een dergelijke maagoperatie.

 

Er is geen makkelijke weg om een heel mens af te vallen. Zeker niet als je zoveel factoren hebt in je leven die het zo moeilijk maken om maar een grammetje kwijt te raken. Zoals ik het zie, kan deze operatie mijn leven redden. Ik vrees dat ik anders binnen tien jaar invalide ben met alle bijkomende klachten door het veel en veel te zwaar zijn.

Ik weet dat er voor beautybloggen geen richtlijnen zijn als het erop aankomt hoe je eruit moet zien. Ik kon nog leven met de 113 kilo vrouw die ik aan het begin van dit jaar was. Maar nu het rond de 124 kilo ligt voel ik me niet mooi, niet sexy en al helemaal niet geschikt om te beautybloggen. maar ook andere dingen zoals uitgaan wanneer dat eens kan doe ik niet meer graag. Ik heb sowieso moeite met gezien worden in het openbaar, zoals ik nu ben. Ik zie alleen maar een monster in de spiegel, misschien een bekend fenomeen voor andere meiden met overgewicht die dit nu lezen.  Ik ga deze maand lekker de tijd nemen om een nieuwe afvalpoging te doen met wat hulpmiddelen in combinatie met normaal eten. Ik wacht even mijn afspraken af, want naast medische afspraken staan er meer zenuwslopende dingen op mijn programma die even de voorrang vereisen.

 

Opgeven doe ik niet. Ook de blog niet. Ik neem gewoon een hele lange vakantie. In de hoop dat er zich in die tijd weer nieuwe , of oude gastbloggers aandienen. Schoonheid is helemaal toppie mensen. Maar het begint van binnen. Niet op een blog. Ik vraag jullie begrip. Ik kom zeker terug, en zal zeker weer gaan bloggen. Maar vaker over muziek en andere kwesties die ik leuk vindt. De “beauty”, komt wel weer wanneer ik me ook weer mooi voel.

I hope you understand….