Hoi allemaal.

Misselijk ben ik, terwijl ik dit typ. Verdrietig ook. Eind 2015 besloot ik na 10 jaar thuis te hebben gezeten, een ECHTE baan te zoeken. En dat lukte en zodoende werk ik nu al langer dan een jaar, als we de proeftijd meerekenen, in het outbound klantcontactcentrum van een maatschappelijk verantwoord bedrijf in Zwolle. Maar wat is er nu aan de hand?….

Door omstandigheden die ik niemand in het openbaar aan zal rekenen, sluit het pand in Zwolle en ik kan niet mee naar onze locatie in Ermelo. Het had waarschijnlijk wel gemogen, maar het is gekkenwerk.

Zoals de meesten van jullie weten heb ik een bipolaire stoornis waar ik heel eerlijk en open over ben omdat er gewoon 0% schaamte is van mij uit. Kennis, is power. Ik slik momenteel geen “bipolaire” medicatie en probeer mezelf zo goed en kwaad als het kan bij elkaar te houden in benarde situaties. Maar als ik in het verleden iets traumatisch heb gevonden, was het wel de vele keren dat ik door mijn leven in internaten afscheid heb moeten nemen van mensen waar ik aan gehecht ben geraakt. En dat is precies wat er nu ook weer gebeurd.

Tijdens het schrijven van deze tekst ervaar ik mijn tweede paniekaanval in twee dagen. Dat heb ik jaren lang niet zo sterk gehad. Maar ik voel me weer dat meisje van 11, die haar hele familie en al haar vrienden achter moest laten zonder afscheid. Of dat meisje van 12. 14. 18.
Ondanks dat ik door omstandigheden ongeschoold ben, heb ik mijn IQ absoluut mee zitten en krijg ik gelukkig voldoende werk aanbod.

Rationeel blijven nadenken is moeilijk omdat de gevoelens van angst en zenuwen op dit moment zo ontzettend overheersend zijn. Wat onderscheidt een bipolair iemand van een “normaal” iemand in deze situatie? Dat ik heel moeilijk uit deze angstige mood kom. Het omvangt me. Afleiding helpt niet. Het is alsof ik een capsule vol verdriet heb geslikt en God mag weten wanneer hij uitgewerkt is. Ik voel me hulpeloos en rationeel blijven nadenken, nogmaals, is killing. Ik denk dat iemand zonder stoornis, deze situatie emotioneel beter onder controle zou hebben. Maar ik krijg jeuk van het woordje ‘verandering’ alleen al.

Maar er zijn twee kanten:

• Ik ben om deze mensen gaan geven, en nu moet ik afscheid van ze nemen terwijl ik dat niet wil.
• Desondanks ben ik wel meteen een nieuwe baan aan het zoeken, terwijl ik ook weer thuis had kunnen blijven

Nog een voorbeeld. Ik woon al bijna 11 jaar in een urgentie flatje. In een gebouw uit 1953. Het is niet echt een kwalitatief goede woning. Maar ik kom er niet weg. Want ik ben gehecht aan die woning. Mijn inmiddels overleden moeder en overleden zus woonden op 5 minuten loopafstand. Het voelt alsof ik hun herinnering bewaak door in deze wijk te blijven wonen. Het leven in internaten is gewoon zo, dat wanneer je doorstroomt naar een andere instelling, je je kamer weer op moet geven. En uiteindelijk wordt het verlangen naar een eigen plekje zo groot dat je je woning nog niet zou verlaten, zelfs al stond deze in brand! Maar het leven gaat door. Hoe erg je dat ook probeert te ontwijken. Er is geen ontkomen aan. Ik zag mezelf hier nog zeker 20 jaar werken, maar die bubbel is keihard doorgeprikt. I started to love these people. And now I’m gonna have to say goodbye and move on.

Miranda, welkom in het leven van de grote mensen….

Liefs,
Miranda