Hoi iedereen,

Het is soms niet makkelijk om het toe te geven wanneer je in zeven sloten tegelijk loopt. Maar ik geloof wel dat ik dat aan het doen ben. Binnen 12 uur nadat ik zelf besloot om een nieuwe baan te gaan zoeken had ik een succesvol sollicitatie gesprek dat ertoe geleid heeft dat ik per 1 februari een nieuwe baan heb. Maar, ook daarvoor moet ik online twee testen doen, en twee cursusdagen in Heerlen bij wonen. Daarnaast staat mijn hele gang vol met dozen die producten voor de blog bevatten en heb ik nog steeds geen goede camera. De neuroloog moet nog uit zoeken wat er met mijn rug is waardoor ik geen 30 meter meer kan lopen, zonder alles alleen op obesitas te gooien! Vandaag zie ik een neuroloog om dit toch eens even goed aan het licht te brengen. En om niet in detail te treden heeft een moeder soms zorgen om haar kinderen. Het leven dus. Maar hoe ga ik daar mee om?

Eerlijk is eerlijk. Het is een challenge. Ik heb twee geweldige kinderen die het hartstikke leuk vinden om te helpen met de blog. Zo schattig! Ze brengen alle dozen naar de woonkamer, sorteren de spullen en zorgen dat ik genoeg licht heb voor de foto’s. Als dank krijgen ze dan wat spulletjes. Mijn kids zijn geweldig! Ik mis mijn plekje bij mijn vorige werk ontzettend. Ik had echt een eigen werkplek, helemaal versierd a la Miranda stijl. Een “eigen” pc. Een “eigen” stoel. Nog net geen naamplaatje op het bureau zeg maar. Dat veilige plekje hoop ik straks bij mijn nieuwe baan te kunnen creëren.  Het idee dat ik nog testen en cursussen moet doen waarvoor ik kan falen maakt me ontzettend nerveus en ik heb gisteren dan ook een enorme migraine aanval gehad, NA een emotioneel gesprek over iets dat het moederschap aangaat.

Straks ben ik weer minimaal 32 uur aan het werk en aangezien het een 0-uren contract betreft en werktijden tot diep in de avond heb ik geen idee hoe tijdrovend deze baan zal zijn. Ik word weer outbound callcenter medewerker in de energie-bedrijven sector. Dat is, als ik de testen en de cursus haal.

Het domste dat ik vorig jaar gedaan heb is de telefoon die bij de verlenging van mijn abonnement kwam verkopen, om vervolgens degene die ik altijd gebruikte om foto’s voor de blog te maken stuk te laten vallen. Ik wind er geen doekjes om: Ik heb het niet breed! Dus nu maak ik mijn foto’s op een hele klungelige manier die eigenlijk weinig succesvol is. Mijn hoop is gevestigd op een lieve sponsor die misschien een mooie deal wil maken tussen Expressing-Beauty en IETS waarmee ik weer fatsoenlijk kan fotograferen.

Stress alom. Maar zeer dankbaar dat ik deze blog al bijna 5 jaar heb als zeer fijne leidraad in het leven en er nog steeds tal van (grote) bedrijven vertrouwen in mij hebben. Ik werk natuurlijk op basis van samenwerkingen en dan is dat uiterst belangrijk. Voor nu spreek ik met mezelf af : 1 blog per dag. Niet meer 16 blogs vooruit werken. Chill, want het komt allemaal goed.

Amen!

Liefs,
Miranda.